در میانه امپراتوری سرخی که طی 27سال با تلاش‌ها و موفقیت‌هایش ساخته بود، یک پیرمرد با یک اوورکت در حالتی می‌توان با جسارت گفت محقر ایستاده بود که از ترک فوتبال به‌خاطر همسرش که به‌تازگی خواهرش را از دست داده بود صحبت می‌کرد. همانطور که باشگاه برنامه ویژه‌ای برای خداحافظی اسطوره فراموش‌نشدنی تدارک ندیده بود، در سخنرانی پایانی فرگوسن هم چیز ویژه‌ای وجود نداشت. او در میان 76هزار نفری که پرچم‌های باشگاه و پرچم‌هایی که روی آنها نوشته شده بود «قهرمان» را تکان می‌دادند و همینطور میلیون‌ها بیننده‌ای که از سراسر جهان مراسم را نگاه می‌کردند، همه‌‌چیز را خیلی ساده گرفت. از جمعیت تشکر کرد، با کمی شرم آنها را به یاد سال‌های بسیار‌بسیار دور آورد که گل مارک رابینز در یکی از بازی‌های حذفی برابر ناتینگهام فارست در سال1990 مانع از حذف تیمش و برکناری خودش شد. او به جای 13قهرمانی لیگ برتر و دو قهرمانی در لیگ قهرمانان، به این داستان اشاره کرد و گفت: «هر وقت که اوضاع بد بود، باشگاه پشت سر من ایستاد». و بعد نگاهش را از آن سال‌های دور که کمتر کسی به یاد آن بود به آینده برگرداند و از هواداران خواست از جانشینش حمایت کنند؛ دیوید مویس. کسی انتظار می‌رود به اندازه او هم موفقیت به‌دست بیاورد. او از آینده‌اش هم اینطور گفت: «حالا از این به بعد می‌توانم به جای اینکه همراه با تیم زجر بکشم بنشینم و از موفقیت‌هایش لذت ببرم».
اگر رابینز که الان سرمربی هادرزفیلد است، آن گل را به ناتینگهام فارست نمی‌زد و باشگاه به این نتیجه نمی‌رسید که از سرمربی جوان اسکاتلندی حمایت کند، یونایتد الان کجا ایستاده بود؟ باشگاه چندبار در دوره‌های کوتاه یا بلند بین مربیان مختلف دست‌به‌دست می‌شد؟ چند قهرمانی کمتر کسب کرده بود؟ منچستریونایتد چقدر کمتر می‌توانست خود را به لیگ برتر و فوتبال اروپا تحمیل کند؟
نبود الکس فرگوسن در منچستریونایتد، چیزی نیست که بتوان حتی به آن فکر کرد. بعد از این همه سال، حضور فرگوسن در اولدترافورد همچون نقش بر سنگ در این باشگاه نهادینه شده است که تاریخ این باشگاه بدون او نه‌تنها چیزی کم دارد که انگار وجود ندارد. در مراسم گردش با اتوبوس بدون سقف تیم در شهر هم هواداران چنان استقبالی از فرگوسن کردند که در تاریخ فوتبال انگلیس جاودانه خواهدماند. هر کسی را می‌شد در میان هواداران پیدا کرد. بسیاری از آنها پدربزرگ‌هایی بودند که خود را به هر طریقی به رژه قهرمانی تیم رسانده و در میان آنها بچه‌هایی هم دیده می‌شدند که قید مدرسه را برای دیدن این مراسم زده بودند. هیچ‌کس هم از این کار آنها ایراد نمی‌گیرد چون آنها بعدا در کلاس‌های تاریخ می‌توانند بگویند آن روز آنجا بودند. آنها شاید روزی هم به نوه‌هایشان بگویند که آن روز آنجا بوده‌اند. آن‌روز همه می‌خواستند آنجا باشند. وداع الکس فرگوسن، نه‌تنها پایان یک دوره در تاریخ منچستریونایتد، که پایان یک دوره در تاریخ فوتبال انگلیس است. یکی از هوادارانی که خود را به این مراسم رسانده بود، آنجلا بیتس یک خانم 64ساله ولزی بود. او هنگام صحبت درباره الکس فرگوسن نمی‌توانست احساساتش را کنترل کند؛ «وقتی که خبر بازنشستگی‌اش را شنیدم گریه کردم و گریه کردم و گریه کردم.» بیتس که مادر چهار بچه است حتی در آن‌روز وداع هم نتوانست جلوی اشک‌هایش را بگیرد؛ «او برای من به اندازه تمام دنیا ارزش دارد. نه‌تنها به‌خاطر کارهایی که برای منچستریونایتد کرده بلکه به‌خاطر کارهایی که برای فوتبال انگلیس کرده است.»
البته کار تازه برای این هواداران شروع شده است. پرسش‌ها از همان زمان اعلام بازنشستگی فرگوسن شروع شد. باشگاه به کجا خواهد رفت؟ او وقتی که می‌رفت گفت که می‌خواهد «سازمان منچستریونایتد» را ترک کند؛ تیم اول، خط تولید بازیکنان جوان، ورزشگاه، امکانات تمرینی و همه‌‌چیز را. قرار است همه اینها به دیوید مویس سپرده شود اما آیا او می‌تواند کارهایی را که فرگوسن کرده تکرار کند؟ مسئله تنها این نیست. قرار است اد وودوارد هم که نقشی پررنگ در جهانی‌کردن برند منچستریونایتد داشته جانشین دیوید گیل، مدیر اجرایی باشگاه شود. باید ماند و دید آیا وودوار همان امکانات مالی‌ای را که باشگاه پیش از این برای فرگوسن تأمین می‌کرد، برای مویس تأمین خواهد کرد؟
فوتبال، زمین پرحادثه‌ای دارد. اینکه اتفاق بعدی چه خواهد بود می‌تواند هر چیزی باشد. مویس و وودوارد وظیفه سختی دارند. آنها باید بعد دوران تاریخ‌سازی که منشأ تحولات مثبت و بزرگی بوده است راهی را ادامه بدهند که راهبان آن الکس فرگوسن بوده است.
فرگوسن به روایت اعداد
2دو بار قهرمانی در لیگ قهرمانان با پیروزی برابر بایرن‌مونیخ در سال 99و چلسی در سال 2008
5 تیم‌هایی که فرگوسن مربی آنها بوده است: استرلینگ 1974، سنت‌میرن 78-1975، آبردین 1986-1978، اسکاتلند 86-1985، منچستریونایتد 2013-1986
6 باشگاه به‌عنوان بازیکن؛ کوئینزپارک، سنت‌جانستون، دانفرلایم، رنجرز، فالکرک، آیر
9 قهرمانی در جام حذفی انگلیس و اسکاتلند
17 بازی‌هایی که به‌خاطر محرومیت از دست داده است.
26 یونایتد پیش از اینکه با فرگوسن قهرمان لیگ شود، 26سال قبل از آن برای آخرین بار قهرمان شده بود.
38 فرگوسن 38 جام در اولدترافورد برده است.
104 بازیکنانی که در منچستریونایتد توسط فرگوسن خریداری شده‌اند. آخرین آنها ویلفرید زاها از کریستال پالاس بود که البته به‌صورت قرضی به این تیم بازگشت و یک‌بار هم زیرنظر فرگوسن بازی نکرد.
370 او 370بار به‌عنوان بازیکن به زمین رفت.
1499 تعداد بازی‌های او در منچستریونایتد با 895برد، 337مساوی و 267باخت.
جام‌های فرگوسن در یونایتد
لیگ برتر: 1993، 1994، 1996، 1997، 1999، 2000، 2001، 2003، 2007، 2008، 2009، 2011، 2012
جام حذفی: 1990، 1994، 1996، 1999، 2004
جام اتحادیه: 1992، 2006، 2009، 2010
لیگ قهرمانان: 1999، 2008
جام برندگان اروپا: 1991
جام جهانی باشگاه‌ها: 2008
سوپر جام اروپا: 1993
جام بین‌قاره‌ای: 1999
کامیونیتی شیلد: 1990، 1993، 1994، 1996، 1997، 2003، 2007، 2008، 2010، 2011
